نغمه ای به بوسه ی دلم لَرزا

نجوای مِشک آلود، ز سینه، تَراوا

نوشِ سرسبزی، خنیای عشق را، بها

ز پرده ی مِی، بال گشایی، روا

باش تا شعله افکَنَد روحِ مستْ سِتا

نغز به چِهرَم نسیمی؛ مرغ، رها

گویایم به دلدادگیِ سِحرَت؛ مَه، گذرا

هستی کن جلوه ی رمزینه ی ندا.