نوروز

آمد گاهِ نوروز و هستی به همدلانگیِ بهار، هم صدا

بوسه ی رویشست که بر رخ ایران زمینم گشته مانا

ای دادار؛ فروزش نام دیارم را ز درگاهت دارم تمنا

که ایرانیان نام آور باشند هرگاه عرصه ی اصالت گردد هویدا

نغمه ای آید ز کران و‌گویا فرشتگان به نوزایش داده اند بها

آغوش برزن، گشوده گشت به مهمان نوازی خان کبریا

ارواح اهورایی دیار؛ سربلندی گامتان را دارم به رویا

بی پیرایه باشید و با سرسپردگیِ پاکی باشید هم آوا

به گلبرگ های نجابت دست یازید و عِطرِ وجودتان، خصال والا

باشد که کورسوی وصل بَردَمَد بر پیوند های به اهوراییت همتا

آیید سویم؛ گاه های بهشتین چشمه سار های رقصان و گوارا

تا که کوهساران، به دل باشند و هاله ی سبکبالی، بینا

بارقه ای آید ز افق سپیددم؛ شکفتگی سال نو، فَرَح به سیما

سرمای سیرت ها، رخت بندد و مهرِ مَهین رخ نماید در دل ها

پیام شادباشِ حقیر به پارسی زبانان سراسر دنیا

که دادار گِلِ ما را سرشت به زلالیت وجود و اصالت نجوا.

پنجشنبه آخر سال

آمد پنجشنبه ی آخر سال و گاهِ دیدار بهشتیان

آنان که گِلِ ما را سرشتند و خود رهسپار دیار جانان

همه حال؛ به لهیب طوفان دهر؛ بودند مهربان

خود سوختند تا به جان خود، رَهِ ما را نمایند فروزان

رفتند و از شادمانی، بهره ای نماندست اندر میان

سپیددم وجود، همه آنان بودند؛ من ماندم و غمی غران

ندانستیم در غیابشان؛ روزگارمان ناگردد تابان

آنان، در آرام کده ی ابدی و؛ ما محروم ز خیالات خندان

رهسپاریم به روزمرگی دهر و چه دانیم چونست گذر زمان

کجایند آنان که به سرد و گرم روزگار؛ وجودمان را گیرند به دامان؟