آخرین پنجشنبه سال
داغی گران، در خاطر، گشودست بال
همه آنان که نیک بودند و نیک‌مرام
داسِ نیستی، کِشاندِ‌شان به دام
دامی به وسعت عدم و گور
ز فانوسِ خیال، پر گشود هستیِ نور
سرا و آشیان همدمِ باغی تار
که وُرا رخوتِ روح گشته بار
امید که در سرای دادار
زندگانی‌شان ز شادمانی سرشار
همدم باشند با فرشتگانِ پاک پروردگار
مانندشان پا گیرد در گلزار برزن و دیار.