ايران مهد بزرگي بودست و مردانگي
پوران و دختان؛ رهاييِ احوالات اهريمني
به نيكي سپريد ره پندار و گفتار و كردار؛ و به منش باشيد اهورايي
به دامان ادب چنگ يازيد كه فانوس رهتان باشد در كور راه هاي گمنامي
باشد كه به فرهنگ نمايانگر پاكدامني باشيد و در گَهِ پديداري، زمزمه ي راستي
تلألو رادي بر جبين و رداي خوشنامي تان باشد اصالت و پارسايي
نجابت را نغمه ي صبحدم نماييد تا پا گيرد نسل پاك آريايي
پليدي را به ثبات روح پايمال سازيد كه نه اين خاكست جولانگاه كفتاران پلشتي
پنجه بر گلوي كركس ناراستي نهيد و آتش افروزيد بر قامت اژدر كژي
به دانش افروزيد شمع فروزش نژاد بر تارك ماندگاري
ره پويش در پي گيريد اَر به دل داريد درخشش ديار در واحه ي شكوه آرماني
همه به كار گيريد؛ اما هشيار باشيد نشايد گام بر اوج شأن مگر به هم آغوشي راستي، پاكدامني، و بي ريايي.