ایران من دلداده است به نغمه ی بهاران

روح سربلندی داشتست به لمحه ی روزگاران

برنای سپیددَمَش اندوخته ی افقِ کران

نامیست این خاک، به تلألو اندیشمندان

چشمه سار، گواراست به شهد بامدادان

بهشت را تو گویی هماوردست به منظران

راهی ام به نهر، زمزمه ی فسونی روان

مهربانی آغوشش به خرم دلان جاودان.