اين دودمان مهد نياي بزرگي بودست و گهوار سخاوت و اصالت و والا منشي بيان
ز خرم آباد تا دره شهر و دهلران، آوازه نيك نامي شان هم شأن شاهباز بلند مرتبگي و آفتاب بخشندگي كه پابوسش است بي كران آسمان
گذر كن سوي حاصلخيز خطه ي خوزستان و بياساي بر خوان مهمان نوازي گسترده در خان آن گران سيرتان
آري؛ خون اين نژاد در رگ دارم و بار بي همتايي شان را بر دوش كشم كه قاصرست در بر مدحش زبان.
خطه ي ايران زمين شهير بودست به آغوش بي آلايش مهر
پرورده دامان اصالت هستي و سايه سار سيرتت بوده بوسه نجابت فرشتگان سدره نشين نيلگون سپهر
خوان سخاوت اين ديار آبستن بي ريايي و والايي وجود بودست در گذر دهر
يادگارانش شميم بزرگي بودند و ترنم حضورشان، نام آوري، بيدار بختي، و فَر.
روحشان شاد و يادشان گرامي، آنان كه آوازه نيك نامي شان طنين افكن بودست در ديار بزرگي و پايمردي
هماره رهروي رادمردي بودند و فانوسشان سوسوي مردانگي
بر آتش نام آوري شان خاكستر فسوس بر جاي مانده، باشد كه مانندشان بزايد مادر گيتي
مهد دليري و سخاوت؛ ز ديده خون بفشان كه فرزندانت يكايك رهسپارند سوي سراپرده كردگار و سايه سار بَرزَنَت گردد مويه بي كسي و سكوت و تاريكي.